Nie codziennie przechodzimy przez to, ale słysząc o ostatniej prostej, myślimy od razu o biegu, który się kończy. Jest to moment, aby dać z siebie wszystko, aby bronić własnej pracy podczas zawodów, a może ją poprawić. Są dość widowiskowe te wyprzedzenia z ostatniej chwili podczas wyścigów, ku radości zwycięzcy, ale smutkowi pokonanego.

Mniejsze napięcie jest, kiedy nie patrzymy tak bardzo na to, kto kogo pokonuje, ale na pracę całej drużyny i przez to, na szersze osiągnięcie. Wtedy każdy z uczestników ma swoją ostatnią prostą, ale wynik końcowy będzie udziałem całej drużyny.

Tak można patrzeć na czas, który nas dzieli do zakończenia roku szkolnego. W piątek będzie rozdawanie świadectw i inne atrakcje. Tydzień nie będzie specjalnie obciążony, ale jest częścią, nawet ważną, życia w szkole. W czasie wycieczek (krótszych czy dłuższych, w zależności od klasy) i przez cały tydzień będzie wiele okazji, aby umacniać u siebie i u innych rzeczy, cechy ludzkie (a przez to chrześcijańskie), na które kładziemy duży nacisk: zdolność przebywania z innymi, szanowaćnie kolegów i nauczycieli, przestrzeganie wskazówek dotyczących porządku, w trosce o dobro wspólne. Od wszystkich zależy, żeby z tego zakończenia roku pozostał dobry smak.

W tym roku ten czas jeszcze zbiegł się z (dawną) oktawą Bożego Ciała, która nas prowadzi do Uroczystości Najświętszego Serca Chrystusa. Jest to droga od Eucharystii do Serca Jezusa. Dziękujemy Bogu za Jego obecność wśród nas i uczymy się od tego Serca, prosząc Boga, aby uczynił nasze serca podobne do Jego. Aby nam udzielał tej łaski najpierw my musimy tego chcieć. Dlatego ostatnia prosta w tym roku daje nam okazję do ćwiczenia się w tym. Różne wyrazy dobrego koleżeństwa, kultury osobistej, zainteresowania na zajęciach wspólnych, bardziej niż z obowiązku powinniśmy praktykować z dobroci serca, a więc naśladujemy Chrystusa od Serca. I do tego zmierza to święto w ostatnim dniu zajęć szkolnych. Wtedy skończymy ten rok szkolny z radością, aby również z radością rozpocząć następny.

Ks. Horacy