W wyznaniu naszej wiary ważne miejsce zajmuje, rzecz jasna, Chrystus. Jego życie jest opowiedziane w wielkim skrócie, a na końcu wyznajemy Jego Mękę, Śmierć, Zmartwychwstanie i Wstąpienie do Nieba. Dalej jest zapowiedź Jego drugiego przyjścia, w chwale – aby sądzić żywych i umarłych.

Wydarzenia występujące do chwili Śmierci Jezusa to widzialne i spełniające się zapowiedzi. One, choć wydarzyły się w historii, są jednak przedmiotem naszej wiary ponieważ są złączone z Tajemnicą Chrystusa. Później wyznajemy fakty które miały miejsce w historii i poza nią (Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie), a w końcu to, co ma dopiero nastąpić. Wszystko jest aktualne, choć wszystko bardzo dawno się wydarzyło.

Wniebowstąpienie jest ostatnią tajemnicą ziemskiego życia Jezusa i kończy czas spodziewanych spotkań z Nim, które przecież zapowiedział: „Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie widzieć i znowu chwila, a ujrzycie Mnie” (J 16,16). Kościół też wyjaśnia, co znaczy wstąpienie do Nieba. Niebo to nie miejsce fizyczne, ale stan, do którego wszedł Jezus. Siedząc po prawicy Ojca, Jezus króluje z Nim, a w swoim człowieczeństwie, został otoczony chwałą (por. J 14,10). Przez wniebowstąpienie Jezusa jako pierwszego pośród ludzi dla wszystkich jest utorowana droga do nieba. Dlatego jest to święto pełne nadziei.

Wymiar eschatologiczny tego święta mówi nam „już, ale jeszcze nie”, też w stosunku do nas. Nasze wejście do nieba nastąpi w pełni dopiero po śmierci i sądzie, a żeby wejść ciałem do nieba trzeba będzie poczekać na sąd ostateczny. Jednak już teraz żyjemy życiem Bożym przez uczestnictwo w sakramentach. I św. Paweł zachęca „chwalcie więc Boga w waszym ciele!” (1 Kor 6,20), przez co nasze ciała wchodzą do Chwały Bożej.

W tym wszystkim, nie zapominamy o Krzyżu. Przez Niego przeszedł Pan Jezus zanim wstąpił do nieba. I podobna jest droga chrześcijan. Przyjęcie naszego krzyża jest pierwszym krokiem, aby „iść za Jezusem” (Mt 16,24) na ziemi i w niebie.

Po uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego mamy czas, aby przygotować się do owocnego przyjęcia Ducha Św. Najbardziej owocnie przyjęła Go Maryja, a my możemy ją w tym naśladować.

Ks. Horacy