W tym tygodniu przeżyliśmy smutne wydarzenie dla społeczności naszej szkoły – odejście do domu Ojca ś.p. Adama, ojca trojga dzieci od 7 do 1 klasy. Towarzyszymy, jak umiemy rodzinie w tym trudnym czasie, który, z drugiej strony, jest pełny nadziei.

Wierzymy, że „życie zmienia się, ale się nie kończy” (Prefacja I za zmarłych), i poza tym wiemy, że Pan Bóg go doświadczył przez długą i ciężką chorobę, a przede wszystkim go przygotował (przemienił!) przez sakramenty święte. Dlatego jesteśmy pewni, że już widzi Jezusa.

O tym widzeniu Jezusa, na które mamy nadzieję, mówi nam liturgia w drugą niedzielę Wielkiego Postu. Można odebrać czytanie tej sceny w tych okolicznościach za obietnicę, że jeśli wejdziemy z Jezusem na wysoką górę, czyli podejmując wysiłek „wspinaczki”, to poznajemy Go inaczej niż do tej pory.

Tradycyjnie łączy się „zgorszenie Krzyża”, o czym rozmawia Jezus z Mojżeszem i Eliaszem (Łk 9,31), z przygotowaniem do niego przez ten widok na Chrystusa Chwalebnego. Na górze Tabor byli ci sami, co później widzieli Jezusa modlącego się w Ogrodzie Oliwnym. Bóg Wcielony dobrze zna naszą ludzką naturę i nie dziwi się, że przejście przez cierpienie może nas dużo kosztować.

Jest zrozumiała propozycja św. Piotra, aby tam zostać, skoro jest im tak dobrze. Ale Pan Jezus odpowiada schodząc na dół, bo na razie tam jest ich właściwe miejsce. Taki widok dla nich wtedy był czymś nadzwyczajnym.

Do zastosowania w przyszłości są słowa Boga Ojca, które trzej Apostołowie usłyszeli: „To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!” (Łk 9,36). Widzieć w nowy sposób Jezusa jest Bożym darem, niezależnym od nas. Natomiast naszym zadaniem jest „słuchać Go”, Jego słów, i wypełniać je (Mt 7,24). W ten sposób jest wskazana nam droga, jak Jezusa widzieć w naszej codzienności. Nie jest to wysiłek dla wysiłku, ale podjęty z ufnością, z miłości do Boga i do innych. Stąd staramy się Jezusa słuchać, czyli postępować według Jego myśli.

Jasno jest określony cel tego Wielkiego Postu, który jest obrazem całego naszego życia. Słuchając Jezusa poznajemy Go i doświadczamy, że On jest obok nas zawsze, zwłaszcza kiedy najbardziej go potrzebujemy.

Ks. Horacy