W okresie Bożego Narodzenia kontemplujemy tajemnice z dzieciństwa Pana Jezusa. W pewnym sensie obejmujemy wszystkie lata Jego życia ukrytego, zanim się objawił jako Syn Boga. Dlatego na zakończenie tego czasu liturgicznego wspominamy Chrzest Jezusa w Jordanie. Jest to drugie Jego objawienie, po pierwszym, które obchodziliśmy 6 stycznia i przed trzecim, które miało miejsce w Kanie Galilejskiej, kiedy Pan Jezus dokonał pierwszego znaku i zamienił wodę w wino.

Podczas Chrztu Jezusa występują, razem z Nim, pozostałe dwie Osoby Trójcy Św. Bóg Ojciec przedstawia światu swojego Syna: „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” (Mt 3,17). Możemy kojarzyć te słowa z tymi, które usłyszeli pasterzy – a my z nimi, w Nocy Bożego Narodzenia: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania” (Łk 2,14). My ludzie możemy mieć wspólnie z Synem Bożym tę cechę – bycie upodobanym przez Boga. Pokój dla takich ludzi, wśród których mamy nadzieję być zaliczeni, idzie w parze z Chwałą Bogu w niebie. 

Przede wszystkim, upodobanie u Boga wynika z Jego miłości – a nie z naszych cech czy zasług. W Starym Testamencie czytamy „Pan wybrał was i znalazł upodobanie w was (…) ponieważ Pan was umiłował i chce dochować wierności przysięgi danej waszym przodkom” (Pwt 7,7-8). Jednak Pan Jezus wiąże to umiłowanie nas przez Ojca z naszym zachowaniem: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14,23). Możemy zapytać: w końcu, co jest pierwsze? miłość Boża do nas czy nasza do Niego? Ewidentnie, ta pierwsza, ale od nas zależy, czy tę miłość przyjmiemy, jak czytaliśmy niedawno w prologu Ewangelii Św. Jana (1,11-12). Jak te słowa przypominają, z tego przyjęcia Jezusa wynika nasze dziecięctwo Boże, przez które my też mamy upodobanie u Boga.

Dlatego przekaz naszej wiary jest tak optymistyczny i pełen nadziei. Tę nadzieję staramy się ćwiczyć w roku jubileuszowym, przez wizję realistyczną, ale pozytywną na świat, ponieważ Bóg zwycięża. Jako ćwiczenie nadziei możemy postanowić nie osądzać negatywnie ani krytykować innych, a raczej pomyśleć, co możemy robić, aby to zło, które widzimy, dobrem zwyciężać.

Ks. Horacy