Przed końcem Wielkiego Postu czeka nas uroczystość, która w pewnym sensie wprowadza przerwę w atmosferze pokuty i zaprasza nas do chwalenia Boga za jego dzieła w życiu świętych, a konkretnie w życiu św. Józefa.

Przed końcem Wielkiego Postu czeka nas uroczystość, która w pewnym sensie wprowadza przerwę w atmosferze pokuty i zaprasza nas do chwalenia Boga za jego dzieła w życiu świętych, a konkretnie w życiu św. Józefa. Słowami liturgii streszczamy jego życie, mówiąc Bogu: „jako męża sprawiedliwego dałeś go Bogurodzicy Dziewicy za Oblubieńca, a jako wiernego i roztropnego sługę postawiłeś nad swoją Rodziną, aby rozciągnął ojcowską opiekę nad poczętym z Ducha Świętego Jednorodzonym Synem Twoim, naszym Panem Jezusem Chrystusem”¹.

Wyliczamy w ten sposób podstawowe fakty życia św. Józefa. Ewangelie nam przekazują o nim dość niewiele, choć wystarczy aby mieć bardzo wyrazisty obraz. Jakie cechy można mu przypisać? Józef jest wierny, roztropny, sprawiedliwy, mężny, dyskretny, pracowity, prosty, pokorny, umiarkowany, czysty. Te i inne cechy uzasadniają, że jest patronem Kościoła powszechnego, licznych zakonów, wielu krajów, a także jest patronem małżonków i rodzin chrześcijańskich, ojców, sierot, a także cieśli, drwali, rękodzielników, robotników, rzemieślników, wszystkich pracujących i uciekinierów. Wzywany jest także jako patron dobrej śmierci, skoro przypuszczalnie zmarł w towarzystwie Jezusa i Maryi. Przez swoje życie z nimi jest też patronem i mistrzem modlitwy. Łatwo sobie wyobrażać, jak Józef trwa w modlitwie kontemplacyjnej podczas zwyczajnego życia rodzinnego i podczas codziennej pracy.

Całe życie Józefa promieniuje pokojem. Ewangelia opowiada o chwilach trudnych, kiedy plany mu się nagle zmieniają, nie rozumie tego, co się dzieje, albo musi podjąć trudne decyzje na podstawie garstki informacji i bez możliwości konsultowania z kimkolwiek. Ale przyjmuje odpowiedzialność, spokojnie decyduje i działa konsekwentnie – chyba, że ma istotny powód, aby decyzję zmienić, na przykład, kiedy Anioł mu powiedział, żeby wziął Maryję do siebie, albo kiedy się dowiedział, że lepiej nie wrócić do Judei, tylko do Galilei. Pokój Józefa imponuje. Nie wynika z bezczynności ani z ucieczki przed angażowaniem się, lecz jest owocem walki. Zgodnie z definicją pokoju podaną przez św. Augustyna (tranquillitas pacis czyli spokój porządku, tzn wypływający z ładu), w głowie i sercu św. Józefa jest właściwy porządek. Ufa Bogu, poznaje, jakie są plany Boże i uczy się, co zależy od Boga, a co od niego samego. Maryja – Gwiazda Morza, a także Królowa Pokoju utwierdzała go w swojej wędrówce życiowej.

Ks. Horacy

1Mszał Rzymski, Prefacja o Św. Józefie.