Uroczyście rozpoczęliśmy Wielki Post w środę popielcową. Dla szkoły było to ważne wydarzenie, łącznie z przejściem ze szkoły do kościoła i z powrotem. Obrzęd posypania popiołem ma dość wymowne znaczenie – to zaproszenie do nawrócenia i odnowy wiary.

Jednak, główny przekaz na otwarciu tego Bożego czasu wynika z czytanej Ewangelii. Ktoś by pomyślał, że słowa Chrystusa o nawróceniu czy pokucie „w worze i popiele” (Mt 11, 21; Łk 10, 13) mogłyby być bardziej odpowiednie. Ale popiół jest tylko gestem zewnętrznym, który ma znaczenie, jeśli mamy właściwe dyspozycje. 

W czytanej ewangelii (Mt 6, 1-6.16-18) Pan Jezus wyjaśnia, że mamy pościć, modlić się i dawać jałmużnę dyskretnie, żeby Bogu a nie ludziom się pokazać. Inaczej tracimy nagrodę za dobre uczynki, z powodu nieczystej intencji, a byłaby to wielka szkoda. Jakby ktoś miał wątpliwość, słyszymy z ust Jezusa zapewnienie, że „Ojciec Twój, który widzi w ukryciu, odda tobie” (Mt 6, 4.6.18).

W ukryciu Bóg widzi nas, a my widzimy Boga. Ta wzajemność, którą zapowiedział Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy (J 15, 4: wytrwajcie we Mnie, a Ja [będę trwał] w was), „jest istotą, jest duszą życia chrześcijańskiego”. Aby opisać naszą dyspozycję podczas modlitwy, Jezus zachęca nas do wejścia do naszej izdebki. Czasami chodzi dosłownie o jedno pomieszczenie, gdzie możemy się modlić spokojnie. Ale często znaczenie jest przenośne: naszą izdebką jest nasze serce czy nasza dusza, czyli to miejsce, gdzie naprawdę spotkamy Boga. Św. Augustyn mocno żałował, że Go szukał wszędzie, ale nie tam, gdzie mógł go znaleźć.

Wejść do naszej izdebki nie oznacza stać się introwertykiem albo izolować się od ludzi, a raczej trwać w obecności Bożej i rozmowie z Nim. Wtedy podczas modlitwy dbamy o skupienie, ale też świadomość, że Bóg widzi w ukryciu może trwać podczas pracy i odpoczynku, gdy spędzamy czas z rodziną, z kolegami albo jesteśmy sami. To trwanie w Bogu co prawda jest w ukryciu, ale zdecydowanie wpływa na nasze zachowanie: to widać.

Właśnie sam Jezus rozmawiał z Ojcem w swej izdebce, tak jak Maryja, która zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu (Łk 2, 19).

Ks. Horacy