W dniu ukazania się tego numeru tygodnika obchodzimy w Kościele święto św. Stanisława Kostki, patrona m.in. Polski i polskiej młodzieży. Dlaczego młodzieży? Co do zasady, święci którzy długo żyli mogli już być świętymi w młodym wieku. Ale skoro Stanisław umarł, zanim skończył 18 lat, świętość mógł osiągnąć tylko w tym krótkim okresie życia.

Jego życie (tak jak i życie innych młodych świętych) przypomina nam, że nie ma dolnej granicy, aby kochać Pana Boga całym sercem, co jest istotą świętości.

Bardzo znany jest fakt, że uciekł ze szkoły, ale bynajmniej nie dlatego, że poszedł „na wagary” ani się z nikim nie pokłócił. Miał jasność co do swojego powołania, czyli do Woli Bożej względem niego. Chciał oddać swoje życie Panu Bogu przez wstąpienie do zakonu, w jego wypadku do Jezuitów. Przewidział, że napotka na sprzeciw ze strony swojej rodziny, a więc postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i uciekł ze szkoły, aby w końcu dostać się do domu Jezuitów w Rzymie. Determinacja Stanisława w poznaniu Woli Bożej i spełniania jej przemawia do nas wszystkich.

Jego ucieczka nie była „z jakiegoś chłopięcego kaprysu”. Nastąpiła dopiero po wyczerpaniu wszystkich innych możliwości. A nawet bardziej niż ten wyczyn, gdzie „działał pod wpływem łaski”, interesuje nas jego codzienność. Zachowały się notatki jego opiekunów szkolnych, które informują, że „ostawił on wielki przykład stałości i pobożności; wszystkim drogi, nikomu nie przykry, młody wiekiem, ale dojrzały roztropnością, niewielki wzrostem, lecz wielki duchem. Słuchał codziennie Mszy Świętej, częściej od innych się spowiadał i przyjmował Komunię świętą, i długo się modlił. Studiował retorykę i nie tylko dorównywał innym w nauce, ale i prześcigał tych, którzy do niedawna go przewyższali”[1].

Tak nas uczy młody Stanisław traktować Boga, ludzi i rzeczy, które są nam powierzone, odkrywając różne strony naszego powołania.

Ks. Horacy

[1] „Wyjątek ze sprawozdania rocznego o stanie Kolegium w Wiedniu”, w Godzina czytań na 18 września, Drugie czytanie.