Hiszpańskie miasto Toledo jest dawną stolicą królestwa – stolica do w XVII wieku, kiedy dwory przeniosły się do oddalonego o 73km Madrytu. Obecnie stare miasto jest uznawane za światowe dziedzictwo i konieczny cel turystów. Niektórym kojarzy się ze stalą właśnie Toledańską – o bardzo dobrych właściwościach: elastyczną i wytrzymałą, z której produkowano miecze.

Te miecze toledańskie przyszły mi do głowy w perspektywie uroczystości Najświętszego Serca Jezusa, którą za kilka dni obchodzimy. Dawne miecze nie tylko służyły jako broń, ale były prawdziwymi dziełami sztuki. Niektóre miały wygrawerowaną jakąś inskrypcję. Jedna słynna brzmiała jako ostrzeżenie dla posiadacza: „nie ufaj mi, jeśli brak ci serca”. W tym wypadku mieć serce oznacza być walecznym, odważnym. Na co się nam przyda najlepsza broń, jeśli nie mamy odwagi walczyć?

Naszym problemem natomiast nie jest, jak walczyć mieczem (chyba, że w celach sportowych). Ale przyda się nam podane w tytule powiedzenie w szerszym kontekście. Korzystamy z pomocy różnych osób i środków, które są do naszej dyspozycji. Żeby ta pomoc okazała się skuteczna musimy mieć serce, czyli angażować się, pracować systematycznie, mieć odwagę i nie ulegać zniechęceniu w obliczu przeszkód. Czyli naprawdę chcieć osiągnąć nasze cele.

Jeszcze to nie wszystko, ponieważ może być, że mimo naszego wysiłku te cele były zbyt trudne dla nas. Ale kiedy mamy świadomość, że daliśmy z siebie wszystko, to zostaje pokój w sercu mimo przegranej. W odniesieniu do naszego zaangażowania mówimy, że mamy do czegoś serce. Kiedy go zabraknie, rzeczywiście jest powód, żeby się niepokoić.

W końcu mieć serce oznacza miłować. I to nas prowadzi do akcentu naszej wiary podkreślonego przez nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusa. Patrząc na to Serce widzimy Jego miłość do nas do końca (J 13,1), to znaczy Jezus ma do nas Serce. I my możemy wkładać serce we wszystko, co robimy i – jeszcze ważniejsze, w relacjach z ludźmi obok nas.

Tak zrobiła właśnie Maryja - Jej Serce Niepokalane wspominamy dzień po Sercu Jezusa.