Po uroczystości Zesłania Ducha Świętego skończył się liturgiczny okres Wielkanocny i wróciliśmy do czasu zwykłego. Nie powinniśmy określać tego czasu negatywnie, jako ten, który nie jest ani wielkopostny, ani adwentowy, ani Bożonarodzeniowy… Czas zwykły jest bardzo znaczący, bo odnosi się do naszej sytuacji na ziemi, kiedy pamiętamy o tajemnicach naszego Odkupienia, oczekujemy drugiego przyjścia Chrystusa, a w międzyczasie dużo się dzieje ponieważ spotkamy Pana Boga w tej codzienności.

Rzeczy nadzwyczajne nas przyciągają. Przysłówki jak niezwykle, wyjątkowo często pozytywnie się kojarzą (choć semantycznie też mogą oznaczać coś niedobrego). Natomiast wobec tego, co jest zawsze albo co jest przewidywalne, obawiamy się, że będzie nudne. Ale nie musi tak być. Właśnie w czasie zwykłym rozwijamy się, zwykle na skutek solidnej, cierpliwiej i spokojnej pracy. Dla chrześcijanina codzienność znaczy miejsce, gdzie Pan Bóg na nas czeka. Jeśli tak rozumiemy ten stan zwykły, to łatwiej postrzegamy jego potencjał. Poznajemy siebie, zdobywamy wiedzę i umiejętności, też popełniamy błędy i, jeśli zachowujemy się mądrze, przyznajemy się do nich i staramy się je naprawić. W tej codzienności, podczas nauki, pracy, odpoczynku, chwil życia rodzinnego itd. mamy okazję spotkania Chrystusa, który przed nami szedł przez podobne zajęcia co my. Dlatego te wszystkie sytuacje są do uświęcania. Zesłanie Ducha Świętego wygląda na wydarzenie nadzwyczajne, ale otwiera codzienność, która trwa aż po dziś. On pozostaje bardzo aktywny i podpowiada nam, jak naśladować Chrystusa. Dlatego ważne jest umieć Go słuchać, przez codzienną modlitwę, dzięki której nasza codzienność będzie rzeczywiście pełna Boga. Tak możemy rozumieć ten czas zwykły od razu po uroczystości Pięćdziesiątnicy.

Mimo tej obrony zwyczajności, możemy jednak pomyśleć, że dopiero kiedy zdarzy się coś niezwykłego sprawdzimy się w naszej wierności, w męstwie itp. Wtedy warto widzieć naszą codzienność jako przygotowanie, aby prawidłowo zareagować, jeśli kiedyś nasz heroizm będzie wystawiony na próbę. Jeśli nie będzie takiej próby, to i tak nasze życie jest pełne znaczenia w oczach Boga. Tak można rozumieć zwyczajne życie Maryi, która heroicznie towarzyszyła Jezusowi do ostatniej chwili jego ziemskiego życia.

Ks. Horacy