Czytamy w Ewangelii, że ludzie są zdumieni, kiedy Pan Jezus mówi, że komuś są odpuszczone grzechy. Dla wszystkich jest jasne, że tylko Bóg może przebaczać grzechy. Otwarci na Jego Osobę, skoro widzieli inne znaki Jezusa, jak uzdrowienie paralityka (Mt 9,3-5), to dochodzą do wniosku, że w takim razie On jest Bogiem. Inni natomiast, zamknięci na prawdę, oskarżają Go o bluźnierstwo. Nawet jeśli się jest świadkiem cudów dokonanych przez Chrystusa, przyjęcie Go jest dobrowolnym aktem wiary.

Już po Zmartwychwstaniu Pan Jezus udzielił Apostołom tę władzę odpuszczania grzechów (J 20,22-23), co nazywamy władzą kluczy. Szczerze mówiąc, ładniej tę władzę wyraziła jedna modlitwa kolekta w tym tygodniu: „Boże, Ty miłujesz niewinność i przywracasz ją grzesznikom”. Wydawałoby się, że utrata niewinności jest nieodwracalna i tak jest czysto po ludzku. Natomiast Boża moc potrafi przywracać ją nam, kiedy ze skruchą przystępujemy do sakramentu pokuty.

Wyznajemy w każdej Mszy Św., że Jezus jest Barankiem Bożym, „który gładzi grzechy świata”. I wiemy jak: przez swoją Śmierć i Zmartwychwstanie. Mamy dostęp do tego działania Chrystusa właśnie przez szczerą spowiedź.

Widzimy jeszcze, czasami też u nas samych, pewien upór, aby korzystać z tego daru. Jaką mamy motywację, aby Pan Bóg nam „przywrócił niewinność”? Jeden powód, choć nie decydujący, to że ktoś „źle się czuje” mając grzechy na sumieniu. Oczywiście, od tego subiektywnego uczucia Bóg może nas przyprowadzić do właściwej decyzji. Inny powód to poczucie bezpieczeństwa: co by się stało jeśli - nie daj Boże - umrę w tym stanie? Ale jeśli czujemy, że śmierć nam w tej chwili mało grozi, też może niewiele działać.

Warto na to patrzeć z perspektywy Pana Boga, który pragnie być z nami. On zamieszkuje w naszej duszy w stanie łaski, a przez to my jesteśmy nosicielami Pana Boga gdziekolwiek się udajemy. Do tego nawiązuje greckiego pochodzenia imię Krzysztof. Na dodatek, nasze dobre uczynki zasługują na życie wieczne pod warunkiem, że są wykonywane w stanie łaski.

Niech nasze spowiedzi będą przemyślane i wyrazem naszego postanowienia noszenia Chrystusa ze sobą.

ks. Horacy