W swoim nauczaniu Pan Jezus, jak dobry Nauczyciel, posługuje się obrazami: głosi przypowieści, alegorie, porównania itp. Przekaz Jego słów jest bardzo prosty, łatwy do zrozumienia. Nie chce błyszczeć ani efektownie zaimponować słuchaczom, lecz trafić do ich głowy i serca, ruszać ich wolę, dla ich dobra.

Dlatego też cechami Chrystusa (a więc i Chrześcijanina) są: pokora, prostota, służba, przejście w ukryciu. A jednak Pan Jezus mówi do swoich uczniów również, że są solą ziemi i światłem świata (Mt 5, 13-16). Sól musi zachować swój smak i przekazać go dokoła siebie. Dopiero sól jest skuteczna, kiedy jest mieszana w potrawie i staje się niewidoczna. Natomiast światło musi być widoczne i oświetlać wszystko dokoła.  

Jasne, że Pan Jezus stawia przed nami wysokie wymagania. Ale On mówi do wszystkich, nie do jakiejś elity. Nie oczekuje od swoich uczniów wyjątkowych osiągnięć, tylko żeby słuchali słowa Bożego i wypełniali je (por. Łk 8, 21). Słyszymy z podziwem, ilu ktoś ma „followersów”, że ktoś inny jest „influencerem” albo „trend setterem”. Cenimy osiągnięcia naukowe, sportowe itp., i to jest dobre, bo nas mobilizuje do dawania z siebie więcej. Jednak powinniśmy znać nasze miejsce, jakie talenty Pan Bóg nam dał. Nie każdy może być laureatem. I przede wszystkim, według Jezusa, chrześcijanin nadaje smak i świeci przez dzieła miłości i miłosierdzia. Wtedy widać, że smak jest darem, do przekazania innym, i że nie jest naszą prywatną sprawą, jeśli ten smak tracimy albo zmieniamy. Przed laty jeden bardzo znany napój zmienił smak i były bardzo ostre protesty ze strony konsumentów. W naszym przypadku zachowanie smaku nie jest kwestią przyzwyczajenia, lecz ukazania Chrystusa. Podobnie ze światłem. Dobry przykład wynikający z dobrych uczynków (por. Mt 5,16) oznacza, że nie błyszczymy światłem własnym, lecz Bożym. A w konsekwencji ludzie chwalą Ojca w niebie.

Jak zawsze, od Maryi uczymy się mieć właściwy smak i dać go innym, oraz świecić światłem Bożym - nie własnym - i oświecać innych.

Ks. Horacy