To już ostatni tydzień przed Adwentem. W niedzielę obchodziliśmy uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. Liturgia skupia się wokół drugiego przyjścia Chrystusa na końcu czasów.

Przyjdzie pełen majestatu sądzić żywych i umarłych. O tym „tytule” Chrystusa pamiętamy przez cały tydzień, a właściwie przez cały rok i całe życie, bo nigdy nie przestaje królować. Od początku swojego nauczania podczas życia publicznego Pan Jezus głosił Królestwo Boże albo Niebieskie. W wielu przypowieściach chce przekazać, na czym ono polega, jak to będzie z nim. Na pytanie Piłata odpowiada „moje królestwo nie jest z tego świata” (J 18,36). Tym wyjaśnia, dlaczego jego słudzy nie przychodzą, aby Go bronić.

Oczywiście, skoro Jezus Chrystus i Ojciec stanowią jedno (J 10,30), Królestwo Chrystusa jest tym samym Królestwem, o przyjście którego prosimy Boga Ojca w Modlitwie Pańskiej. Prosimy w pierwszej kolejności, aby utrwaliło się królowanie Chrystusa na całym świecie, czyli żeby cały świat był chrześcijański. W średniowieczu nazywało się to „Civitas christiana”. Do pewnego stopnia tak było w pewnym obszarze geograficznym. Chrześcijańskie były wiara, obyczaje, wartości, sposób myślenia, ustawodawstwo, itd. Choć i wtedy było dużo do zrobienia: w tej części świata i tym bardziej w miejscach, do których wiara jeszcze nie nadeszła. To ta sama misja Chrystusa, którą Kościół kontynuuje. Jest też naszą misją osobistą, jako należący do Chrystusa.

Gdy patrzymy na misjonarzy jak np. św. Franciszek Ksawery i na tych, którzy bardzo się przyczynili do rozwoju królestwa Chrystusa, wychodzi jasno, że im się to udało, bo Bóg jest angażowany w rozszerzeniu swojego Królestwa i dlatego, że Chrystus królował (i króluje!) w ich sercach. W ostateczności uroczystość Chrystusa Króla zaprasza nas do myślenia, czy On rzeczywiście króluje w naszym sercu. To zależy od działania łaski Bożej i od naszej odpowiedzi. Aby wspierać królowanie Chrystusa w naszym sercu znamy sprawdzone pomysły: spotkać się z Nim na modlitwie, poznać Go czytając Ewangelię, naśladować Go (zwłaszcza w służbie) i pozwalać, by On nas przemienił w sakramentach Eucharystii i Spowiedzi, do których często możemy przystępować.

Przez tę obecność Chrystusa w nas, gdziekolwiek będziemy tam i będziemy wspierać to Królestwo, o które prosimy, żeby przyszło.

Ks. Horacy