Parę razy zdarzyło się w ostatnich tygodniach, że włączając nagłośnienie przed rozpoczęciem Mszy Św. w kaplicy szkolnej było słychać mocny huk i charakterystyczny dźwięk sprzężenia mikrofonów z nagłośnieniem. Przegląd konsoli tego sprzętu za każdym razem wykazał, że były pozmieniane wskaźniki sterowników na ich maksymalną wartość. Sprawa nie miała większego znaczenia: po prostu wyłączono nagłośnienie i wszystko się odbyło z godnością i bez zakłóceń.

Zostawiając inne rozważania, te wydarzenia przypomniały mi słowa Jezusa: „Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie wyszło na jaw, ani nic tajemnego, co by się nie stało wiadome” (Łk 12,2). W tym wypadku – dosłownie, ponieważ kamera z monitoringu ma bardzo dobry widok na scenę faktów.

Pan Jezus mówi nam prawdę, która wynika z wszechwiedzy, wszechmocy i wszechobecności Bożej. Adam i Ewa zaraz po popełnieniu grzechu pierworodnego chcieli się ukryć przed Panem Bogiem. Podobną reakcję miewamy, kiedy robimy coś złego, a nie chcielibyśmy, żeby wyszło na jaw. Ale przed Bogiem nie możemy uciec, a poza tym, nie ma sensu. Bóg, Ojciec Miłosierdzia, jak mówi spowiednik udzielając rozgrzeszenia, nie szuka nas po to, aby nas ukarać, lecz żeby pomóc nam wrócić do Niego. Dlatego postawa dziecka Bożego jest tak mądra. Z prostotą dziecięcą przyznaje się od razu i prosi o pomoc. Świadomość, że Pan Bóg wszystko widzi nie powinna nas niepokoić, ale może wpływać pozytywnie na nasze zachowanie, tak, aby ono Mu sprawiło radość. To znaczy, że dziecko zna dobrze swojego Ojca. Natomiast ucieczki od Boga i zniechęcenia z powodu własnych upadków, w sumie świadczą o słabym poznaniu Boga, jakby On nas nie rozumiał i narzucał na nas ciężary nie do uniesienia. Z łaską Bożą możemy się zdobyć na tyle zaufania do Pana Boga, aby chcieć Go spotkać we wszystkim, co robimy. A kiedy, jak słabe dzieci, potykamy się, z chęcią idziemy do Pana Boga, aby On nas leczył, jak dzieje się właśnie w sakramencie Spowiedzi.

Ks. Horacy