Katechizm Kościoła Katolickiego krótko wspomina pochodzenie Różańca: „pobożność średniowieczna na Zachodzie rozwinęła modlitwę różańcową, wprowadzając ją jako ludową formę zastępczą Modlitwy Godzin” (nr 2678). W miarę jak ta modlitwa zyskała popularność, zaczęła żyć samodzielnie. I utrwalała się jej podstawowa struktura: pięć dziesiątek zdrowasiek, aby rozważać pięć tajemnic Życia Chrystusa i Maryi, gdzie każdy jest poprzedzony Modlitwą Pańską i na koniec „Chwała Ojcu”.

Ale taka modlitwa jak Różaniec jest żywa i z czasem wprowadzono osobiste pomysły, w celu wspierania pobożności albo pogłębienia zrozumienia jakiejś tajemnicy. W ten sposób z biegiem czasu powstawały różne dodatki. Jeden z nich to inna modlitwa odmawiana po zakończeniu każdej dziesiątki. W tym celu często używana jest modlitwa Fatimska, choć, rzecz jasna, dopiero od XX wieku. Dużo starsza, bo z XII wieku jest litania loretańska, którą można łączyć po odmawianiu pięciu tajemnic. Jeszcze całą modlitwę można rozpocząć nawiedzeniem Najświętszego Sakramentu, wyznaniem wiary i prośbą o Wiarę, Nadzieję i Miłość. A na zakończeniu można prosić Boga w wybranych intencjach: za Kościół i Ojczyznę, za naszego biskupa, za dusze czyśćcowe[1].

Można zauważyć, że te dodatkowe modlitwy, choć bez nich różaniec też jest kompletny, są w pełni aktualne. Modlimy się razem za Kościół i za Ojczyznę – lub za Państwo. Nie trzeba przekonać chrześcijanina, aby był dobrym patriotą. Ta więź z własną ojczyzną jest do pogodzenia z szacunkiem do wszystkich innych, nawet podziwiając je za cechy czy osiągnięcia. Być dobrym patriotą wiąże się z wniesieniem własnego wkładu do dobra wspólnego, co znaczy być dobrym człowiekiem – co zakłada być chrześcijaninem – i pomagać innym, aby byli dobrymi ludźmi.

Za troskę o dobro wspólne jest zwłaszcza odpowiedzialna władza cywilna. I zwykli obywatele wspierają to dążenie m.in. przez szacunek i posłuszeństwo – jeśli nie sprzeciwia prawu Bożemu – wobec władzy, niezależnie od tego, czy wspieramy daną opcję polityczną.

«Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga» (Mt 22,21). Te słynne słowa Jezusa są zawsze aktualne. O nich pamiętamy w najbliższych dniach.

Ks. Horacy

[1] Zob. Przewodnik modlitwy, Apostolicum, Ząbki 2008.