W pierwszym kompletnym tygodniu, kiedy większa grupa uczniów i nauczycieli naszej szkoły uczestniczyła w mount camp, myślałem o tym bardzo znanym łacińskim powiedzeniu.

Przez ciernie do gwiazd, czyli do chwały – do sukcesów się dochodzi przez ciężką pracę, przez cierpienie. Podejmując trud wspinania się po górach osiągamy szczyt, gdzie jesteśmy bliżej gwiazd i mamy najlepszy widok na nie. Również w tych płaskich okolicach Mazowsza mamy okazję stosować ten aforyzm. Przez trud nauki możemy dojść wysoko aż do gwiazd.

Autorem tej myśli jest Lucjusz Annaeus Seneka (młodszy), rzymski filozof i poeta, który był prawie rówieśnikiem Jezusa, ale żył w kulturze swojej epoki. Czy wszyscy możemy zajść tak daleko, „ad astra”? Poświęcenie jest potrzebne, ale pewne wyczyny wymagają specjalnych talentów. Okazuje się, że to powiedzenie, w końcu pochodzenia pogańskiego, dopiero w świetle chrześcijaństwa uzyskuje pełne znaczenie i jest rzeczywiście dostępne dla wszystkich.

Jakie szczyty się liczą dla Pana Boga? Jakie gwiazdy mamy osiągnąć? Panu Bogu sprawiamy radość naszą ufnością do Niego, która wpływa na miłość bliźniego, na naszą pracę i w ogóle na nasze zachowanie. Te czynności mogą być trudne w różnym stopniu, ale liczy się miłość, z jaką do nich się przykładamy.

W środku września, dnia 14, wspominamy Święty Krzyż Jezusa. A przez kojarzenie – nasze osobiste krzyże, które, jeśli nosimy je z miłością, dają nam dostęp do Jezusa. W ten sposób idziemy przez trud, przez krzyż „ad astra”, do nieba. Seneka, jako stoik mężnie przyjmował trudności, ale ich ostateczny sens jedynie mógłby widzieć, gdyby znał Chrystusa.

Niebo na półkuli południowej przypomina to połączenie trudu i szczytu. Gwiazdozbiór Krzyża Południa stale towarzyszy przebywającym po zmroku pod gołym niebem. Podobnie jak gwiazda polarna, pomaga w orientacji – gdzie jest południe. Tak samo obecność krzyża na co dzień i jak go bierzemy wyznacza nam właściwy kierunek, abyśmy wiedzieli dokąd iść na spotkaniu z Chrystusem.

Ks. Horacy