W zeszłą niedzielę skończyliśmy Oktawę Wielkanocną - osiem dni, które są uważane z punktu widzenia liturgii za jeden dzień, stąd są używane zwroty jak „obchodzimy święty dzień”, „zwłaszcza w tym dniu” itp. Ewangelia czytana tego dnia, w niedzielę, całkiem logicznie, mówi nam, co się działo wieczorem w dniu Zmartwychwstania i po ośmiu dniach.

Święty Tomasz, którego nie było za pierwszym razem i który zasłynął swoim uporem przed łatwym przyjęciem wiary w Zmartwychwstanie, tydzień później jest obecny. Kiedy Pan Jezus ukazuje się uczniom, zwraca się od razu do Tomasza. Nie udaje, że nie wie jak zareagował, ani że wypowiedzi Tomasza były bez znaczenia. I pozwala mu skorygować swój brak ufności.

Uwaga obecnych przy tej scenie ewangelii jest skupiona na palcu Tomasza. Jezus zaprasza Tomasza: „podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok”. Ewangelia nie mówi, czy rzeczywiście włożył palec i rękę w miejsce gwoździ i w bok, choć tak jest przedstawiony Tomasz przez malarzy. Ale łatwo widzieć w słowach Jezusa wielki gest miłosierdzia, który ułatwia powrót zabłąkanej – bo nieufnej – owcy. Nie czeka, kiedy Tomasz nabierze odwagi, aby przyjść do Niego. Dzięki temu odczuwamy, że opada napięcie i wszyscy mogą się cieszyć spotkaniem z Chrystusem.

Akcent miłosierdzia jest dodatkowo podkreślony przekazywaniem daru Ducha Świętego, związanym z władzą odpuszczania grzechów. Sakrament pokuty w ten sposób wyraża Boże Miłosierdzie i zawsze jesteśmy zachęcani do korzystania z Niego.  

Pan Jezus wcześniej zachęcał uczniów do naśladowania tej cechy samego Boga: „bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6, 36). Tak się dzieje, kiedy praktykujemy uczynki miłosierdzia co do ciała i co do ducha. Kiedy uprawiamy sztukę przebaczenia i, jeśli jest potrzeba osądzania innych, staramy się to robić łagodnie i z wyrozumiałością.

Takie są nasze zadania zawsze, a zwłaszcza wokół niedzieli Bożego Miłosierdzia. Maryja, Matka Miłosierdzia pomoże nam we wdrożeniu tych wskazówek od Jezusa.

ks. Horacy