Przed nami ostatnia niedziela roku liturgicznego, uroczystość Chrystusa Króla. Kończymy cykl, w którym liturgia prowadziła nas od Adwentu przez całe życie Jezusa. Słowo Wcielone, Syn Boży Współistotny Ojcu, stał się jednym z nas, wszedł do historii. Przez swoje pierwsze przyjście odkupił nas i otworzył nam drogę do Ojca.

Podobnie jak Adwent i Boże Narodzenie przypominają prawdy wiary oraz wydarzenia historyczne, uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata mówi nam właśnie o Jego godności i władzy królewskiej, a także, jak On sam zapowiedział, że przyjdzie po raz drugi, pełen majestatu. Jako wyraz sprawowania tej władzy czytamy w ewangelii wg św. Mateusza, że „gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych [ludzi] od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów” (25, 31-32).

Scena z sądem ostatecznym zawiera bardzo ważną naukę, ponieważ pozwala rozeznać, czy pozwalamy Jezusowi, aby królował w naszych duszach. Otóż kryterium do klasyfikacji ludzi według Pana Boga okazuje się, czy spełnianiamy (lub nie) dzieła miłosierdzia. W rozumieniu Jezusa te dobre uczynki podyktowane miłością do ludzi w potrzebie są adresowane do Niego samego. Kto może się zdobyć na karmienie głodnego, ubieranie nagiego, odwiedzanie chorego czy więźnia itd. pokazuje, że ma w sobie miłość bliźniego, przez którą staje się podobny do Pana Boga, który jest Miłością. Podobnie jak monety mają wbitą podobiznę króla, to podobieństwo wyrażone przez uczynki miłosierdzia jest znakiem, że Jezus króluje w naszej duszy.

Aby osiągnąć takie podobieństwo potrzebujemy łaski Bożej, która nas dogłębnie przemienia w taki sposób, aby we wszystkich naszych myślach, uczuciach, marzeniach i czynach służyć naszemu Królowi. Kiedy cały czas staramy się spełniać wolę Bożą jesteśmy najbardziej wolni, wolnością dzieci Bożych. Pamiętajmy o tym i prośmy o potrzebne przemiany w nas, kiedy będziemy odmawiać w modlitwie Ojcze nasz „przyjdź Królestwo twoje”.

ks. Horacy