Ten nowy miesiąc przypomina nam, że życie na ziemi jest ograniczone. W październiku cieszy nas widok zmieniających kolor liści.

Jednak w listopadzie, oczywiście, liście już opadły. Kiedyś  upadłym liściem będziemy my. Ale teraz pamiętamy o wszystkich zmarłych. Każdy z nas wspomina swoich bliskich, którzy odeszli. Gazety i media podają w tych dniach różne listy: zmarłych w ostatnim roku polityków, artystów, sportowców, naukowców i w ogóle ludzi publicznie znanych. Jasne, że to skłania chrześcijanina do modlitwy za te osoby.

Jednak pierwszy dzień miesiąca mówi nam o tych, którzy nie potrzebują naszej modlitwy, bo są już w niebie. Słowami Prefacji Mszy Świętej na tę uroczystość, ich „wstawiennictwo i przykład nas umacnia”. Nie znamy ich liczby, bo nie chodzi przecież tylko o tych ogłoszonych świętymi przez Kościół, ale o wszystkich, którzy są w niebie.

Inna prefacja, o świętych, wskazuję na źródło świętości: „dzięki Twojej łasce zdobyli zasługi, które nagradzasz” oraz na znaczenie świętych dla nas: „w ich życiu ukazujesz nam wzór postępowania, przez ich wstawiennictwo udzielasz nam pomocy, a we wspólnocie z nimi dajesz nam obiecane dziedzictwo”. W końcu o tym, jaka może być nasza reakcja wobec tego: „umocnieni przez tak licznych świadków, toczymy zwycięski bój z wrogami zbawienia, aby osiągnąć razem ze Świętymi niewiędnący wieniec chwały”. Święci są świadkami Chrystusa, ale też są świadkami naszego boju. Jak kibice na stadionie, umacniają nas, abyśmy mogli dać z siebie wszystko! Albo by każdy „wydobył z siebie to co ma najlepszego”[1].

Ten zwycięski bój toczy się na co dzień i w naszych zwyczajnych sprawach. W porannym wstawaniu, trzymaniu porządku w naszych rzeczach, uczestnictwie na lekcjach i innych zajęciach, w kontaktach z bliskimi czy kolegami.

 Tę zwyczajną świętość ma na myśli Papież Franciszek, kiedy mówi o świętych z sąsiedztwa[2]. Chodzi o to, żeby ze szczerą radością i naturalnością walczyć, aby - przez udział w sakramentach Eucharystii i Spowiedzi i przez częstą modlitwę - stać się naprawdę sobą, wiernie naśladując Chrystusa.

Ks. Horacy

[1]Franciszek, Adh. Ap. Gaudete et exsultate n.11

[2]Tamże, n. 7.