W niedzielę czytaliśmy przypowieść o faryzeuszu i celniku. Obaj modlą się w Świątyni. Kto ich widział, mógł sądzić, że pierwszy jest bardziej zaangażowany w wierze i bez skrępowania, na stojąco rozmawia z Bogiem.

Nie słychać, co mówi, bo się modli „w duszy”. A jednak jego postawa mogłaby zaimponować przypadkowym widzom. Celnik zaś robi wrażenie, że rzadko się pojawia w Świątyni i w ogóle, czuje się nieswojo: „stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi” (Łk 18,13). Zanim wyciągniemy inne wnioski z tej sceny, Pan Jezus ją wyjaśnia i wskazuje na sedno sprawy. Pan Bóg patrzy na nasze serca, a więc modlitwa będzie cenna w oczach Boga nie z powodu formalności ani wyglądu, ale ze względu na nasze dyspozycje.

Kiedy uczymy się patrzeć oczyma Chrystusa, widzimy też, że to celnik dał nam dobry przykład modlitwy i zachęca nas do naśladowania go. W tym kontekście, kiedy obchodziliśmy w zeszłą sobotę wspomnienie Św. Jana Pawła II, może przyszło nam do głowy wiele obrazów, które pokazują modlącego się Papieża. Kiedyś Papież Franciszek zwierzał się nam, że właśnie taki widok zachęcił go do codziennego odmawiania wtedy całego Różańca. To było w latach 80 zeszłego wieku, kiedy przyszły papież Franciszek uczestniczył w Rzymie na spotkaniu rektorów seminariów, a w ramach spotkania odmawiali różaniec z Papieżem Janem Pawłem II.

Od razu możemy pomyśleć, czy nasza postawa podczas modlitwy zachęca innych i to na całe życie, do hojnego modlenia. Nie modlimy się, aby ludzie nas widzieli, ale faktem jest, że nas widzą. Z postawy Jana Pawła II - pełnej skupienia i prostej pobożności - wypływała ogromna moc modlitwy. W ten sposób, nie szukając widowiska, przykład świętego Papieża zmobilizował wielu do spotkania się z Bogiem.  

Pamiętajmy podczas naszej codziennej modlitwy, że przede wszystkim widzi nas Pan Bóg, ale też, że naszą postawią możemy zachęcać innych wokół nas, aby szukali jedności z Nim i w niej wytrwali. Może to być pomocna myśl w ostatnim tygodniu miesiąca Różańca.

ks. Horacy