Kiedy ukaże się następny numer Tygodnika, będzie się kończył tydzień modlitwy o jedność Chrześcijan. Weźmy sobie tę intencję już na stałe. Ostatni dzień to święto Nawrócenia Świętego Pawła, kiedy wspominamy spotkanie Pana Jezusa z (jeszcze) Szawłem w drodze do Damaszku.

Co to było za nawrócenie? Zwykle rozumiemy przez nawrócenie, że ktoś przerwał z grzesznym życiem (egoizm, złe traktowanie innych, nałogi...). Szaweł dotychczas był przekonany, że Chrześcijaństwo to sekta, którą należy zwalczać z całą siłą, więc w jakiś sposób działał zgodnie z sumieniem. Jego nawrócenie polegało na tym, że zmienił swoją postawę na skutek spotkania z Chrystusem, choć ono zupełnie zburzyło jego program życiowy. Tak zdecydował dobrowolnie, z pomocą łaski Bożej. Mógłby się zamknąć i trwać z uporem w swoich przekonaniach, ale otworzył się na prawdę. Widać, że Pan uczynił go pokornym, bo przecież pokora to „chodzić w prawdzie”. Kolejne kroki już Pawła też były ćwiczeniem pokory: akceptować ślepotę oraz przyjąć chrzest i wtajemniczenie w wiarę od Ananiasza. W ten sposób stał się ostatnim z uczniów. I potem Paweł działał konsekwentnie: dla niego być chrześcijaninem obejmowało całe jego działanie. I tak, do końca życia: dla Pawła „żyć – to Chrystus” (Flp 1, 20).

W słowach Jezusa do Pawła jest zawarta wzruszająca nas prawda: że Jezus utożsamia się z chrześcijanami. Kto prześladuje chrześcijan, Jego prześladuje. I rozumiemy, że Jezus tak myślał nie tylko o tych, których prześladował Szaweł, ale że my również jesteśmy podobnie bliscy Jezusowi. Tak dochodzimy do tej jedności Kościoła, Ciała Mistycznego Chrystusa. Każdy chrześcijanin jest częścią Jego Ciała.  

To, że za takich Pan nas uważa, budzi w nas uczucie wdzięczności i chęć odwzajemniania się. Słusznie naszym postanowieniem jest być wiernymi przyjaciółmi Jezusa. Tacy jesteśmy kiedy we wszystkim żyjemy według nauki Chrystusa (por. J 14, 15). I to wytrwale, do końca życia i we wszystkim i mimo wszystko, tak jak święty Paweł.

ks. Horacy