Polecamy artykuł z portalu opusdei.org.

Zawodowe zadanie chrześcijanina ukazuje miłość do Boga, kiedy jest dobrze wykonane. Nie oznacza to, że wynik jest pozytywny, tylko że ktoś próbował pracować w najlepszy możliwy sposób, angażując cnoty i używając środków dostępnych w konkretnych okolicznościach.

„Człowiek nie powinien ograniczać się do robienia rzeczy, do wytwarzania przedmiotów. Praca rodzi się z miłości, wyraża miłość, jest skierowana ku miłości”. Kiedy czytamy te słowa św. Josemaríi, możliwe, że w głębi duszy powstają pewne pytania stanowiące przejście do szczerego dialogu z Bogiem: po co pracuję? jaka jest moja praca? do czego zmierzam albo czego poszukuję w mojej pracy zawodowej? Jest to czas przypomnienia, że celem naszego życia nie jest robienie czegoś, tylko miłowanie Boga. „Świętość nie polega na robieniu codziennie czegoś trudniejszego, tylko na robieniu tego samego codziennie z większą miłością”.

Wielu ludzi pracuje — i to pracuje dużo — ale nie uświęca swojej pracy. Robią coś, wyznaczają cele, starają się osiągać rezultaty — z poczucia obowiązku, żeby zarabiać pieniądze albo z ambicji. Niekiedy odnoszą sukces, innym razem ponoszą porażkę; cieszą się lub smucą, w stosunku do swojego zadania odczuwają zainteresowanie i pasję albo też rozczarowanie i wstręt. Przeżywają zadowolenie pomieszane z niepokojami, lękami i troskami. Niektórzy dają się ponieść skłonności do działania, inni do lenistwa…

Wszystko to łączy się z tym samym planem, planem natury ludzkiej zranionej konsekwencjami grzechu, z jej konfliktami i kontrastami — jak labirynt, gdzie człowiek, który żyje według ciała (używając słów św. Pawła — animalis homo), włóczy się w pułapce wędrówki tam i sam, ale nie wkracza na drogę wolności i jej sensu. Jednakże istnieje inna możliwość, o której również mówi Apostoł — życie według Ducha, to znaczy życie dzieci Bożych, które dają się prowadzić Miłości.

[...]

Cały artukuł dostępny jest tutaj.