Czytamy w liście do Hebrajczyków (4,16), że Słowo Boże jest żywe, skuteczne, ostrzejsze niż miecz obosieczny. W Piśmie Świętym w nieistotnych pozornie historiach znajdujemy prawdziwe skarby.

Takie wrażenie mamy czytając w księdze Tobiasza jeden szczegół z życia Sary, córki Raguela, zanim poznała Tobiasza.

Za sprawą Asmodeusza, złego ducha, siedmiu mężów za których była wydana zmarło zanim ona była razem z nimi (Tb 3,8). Służąca, prawdopodobnie w emocjach i chcąc Sarę ranić, w przykry sposób zarzuciła jej te fakty: «Dlaczego nas dręczysz z powodu twych mężów, dlatego że pomarli? Odejdź zatem z nimi, abyśmy już nigdy nie zobaczyli twego syna ani córki» (,9).

Za taki „prezent” Sara popadła w rozpacz: „Tego dnia była ona bardzo zmartwiona i zaczęła płakać. Poszła do górnej izby swojego ojca, chcąc się powiesić”. (,10). Ta dramatyczna scena uświadamia nas, ile przykrości możemy innym sprawiać z braku taktu czy empatii, bez próby głębszego zrozumienia drugiego człowieka, a tylko kierując się własnymi uczuciami. Nasze słowa też mogą być jak miecz obosieczny, a za nie odpowiadamy. Będzie to dobrą praktyką jeśli zanim cokolwiek powiemy „zważymy nasze słowa”.

Dzięki Bogu, Sara nie zrealizowała swojego zamiaru. I tu Pismo Święte nas uczy bardzo cennej metody do radzenia sobie w trudnej sytuacji: myślała nie o sobie ale o swoim ojcu „jednak zaraz opamiętała się i rzekła: «Niechaj nie szydzą z mego ojca, mówiąc do niego: ‘Miałeś jedną umiłowaną córkę i ona z powodu nieszczęść się powiesiła’. Nie mogę w smutku doprowadzać do Otchłani starości ojca mego»”. I modliła się. Tym samym zostawiła sprawę w ręce Pana Boga, i to był najmądrzejszy wybór. Jak wiemy, ta historia ma piękny „happy end”. Z pomocą archanioła Rafała, syn Tobiasza i Sara pobrali się i żyli długo i szczęśliwie.

Kiedy w czerwcu patrzymy na Jezusa obecnego w Eucharystii i na jego Najświętsze Serce uczymy się wrażliwości, aby nie ranić innych naszymi słowami ani zachowaniem, i aby uwzględnić dobro innych w naszych codziennych decyzjach.

ks. Horacy