Eliasz, dzielny i wierny prorok, niezmordowanie walczył o królestwo Boże. W czasie ogólnego odstąpienia od Przymierza z Bogiem, zmierzył się z całą formacją proroków Baala (1Krl 18, 20-40), i ich pokonał. Nawet wymodlił koniec suszy dla Izraela (41-45), pokazując, że ręka Pańska była z nim.

Niestety radość szybko się skończyła, bo zaraz potem musiał uciec przed ludźmi królowej Izebel (1Krl 19, 1-2). Po całym dniu biegu na pustyni się załamał. „Usiadł pod jednym z janowców i pragnąc umrzeć powiedział: «wielki już czas, o Panie! Zabierz moje życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków»” (4).

Eliasz ma duże zaufanie do Pana Boga i z realizmem patrzy na swoje trudne położenie. Zmęczony i świadom, że jest w rękach Boga, zasnął. I pojawia się pomoc Boża. „A oto anioł, trącając go, powiedział mu: «Wstań, jedz!» Eliasz spojrzał, a oto przy jego głowie podpłomyk i dzban z wodą. Zjadł i wypił i znów się położył” (5-6). Kiedy ponownie anioł go obudził i zachęcił do spożywania posiłku jeszcze dodał: „«bo przed tobą długa droga»” (7). Eliasz mógł powiedzieć, że mu jest tak ciężko, że nie może wstać, i że woli dłużej spać. Ale słuchał anioła, mu ufał. I efekt był zdumiewający: „umocniony tym pożywieniem szedł czterdzieści dni i czterdzieści nocy aż do Bożej góry Horeb” (8).

Historia opisana w pierwszej księdze królewskiej jest wciągająca, chce się czytać i dowiedzieć się, co dalej. Skupmy się jednak nad tym tajemniczym pokarmem. Kościół widzi tu aluzję do Eucharystii. Ona nam daje siły do wytrwałości, aż ostatecznie spotkamy się z Bogiem. Uroczystość Bożego Ciała, z której ucieszymy się w najbliższych dniach przypomina nam, że jest nam dany ten Boży pokarm, Ciało Chrystusa, dzięki któremu mamy siły podczas naszego życiowego marszu. Także kończąc rok szkolny. Słusznie dbamy o nasze spotkania z Jezusem w Komunii Świętej, poprzez czystość w duszy, skupienie, odpowiednią postawę i ubiór.

Owoc Komunii Świętej wynika z samej mocy Bożej, ale od naszych dyspozycji zależy, ile z niego korzystamy. Odmawiamy często w szkole Komunię Duchową. Ta modlitwa podpowiada nam jak przyjmować Pana Jezusa: patrzymy na czystość, pokorę i pobożność z jaką Maryja przyjęła Jezusa i też na ducha i żarliwość świętych. Te wskazówki pomogą nam dojść do naszej „góry Horeb”.

ks. Horacy