Trwa już pierwszy z dwóch białych tygodni w naszej szkole. Na początku dnia szkolnego widok białych sukienek dziewczynek klasy 2P przedłuża radość z sobotniej uroczystości, kiedy Pan Jezus przyszedł do nich po raz pierwszy pod postacią chleba.

Pierwsze Komunie Święte tak blisko nas stanowią zaproszenie do powrotu do własnej pierwszej Komunii i do odnawiania naszego podziwu za ten dar, który tylko Boże Miłosierdzie, Wszechmocne, mogło wymyślić i wykonać.
Opisując bardzo dokładnie Eucharystię Pan Jezus zapowiedział, jaki jest efekt przyjmowania Go: „kto spożywa moje Ciało i pije moją krew ma życie wieczne” (J 6,54). Podczas mowy eucharystycznej w Kafarnaum, Pan Jezus dalej wyjaśnia swoją naukę: On jest dla nas prawdziwym pokarmem, kto Go spożywa trwa w Jezusie, a On trwa w nim. Słuchacze podsumowali tę naukę dość lakonicznie: „trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?”. Gdyby Jezus myślał, że został źle zrozumiany, śpieszyłby się z wyjaśnieniem prawdziwego sensu swoich słów, też dla dobra tamtych uczniów. Jednak w pełni możemy rozumieć te słowa po Zmartwychwstaniu Jezusa oraz Zesłaniu Ducha Świętego. Jezus w Eucharystii jest prawdziwym pokarmem, z którego bierzemy życie Boże, pokarmem, który nas przemienia, dając nam udział w życiu Bożym. Ojcowie Kościoła mówią o przebóstwieniu, tak jak w czasie Mszy Św. ma miejsce przeistoczenie.
Podkreślamy skuteczność samej Eucharystii, jej moc. Ale aby ta moc mogła działać, potrzebne są nasze dyspozycje. Pan Jezus mówiąc jak ważne jest przyjmowanie Go, zachęca nas do takiego życia, żeby być w stanie przystąpić do Komunii Świętej. A więc przedstawia cały program – jak żyć. Do naszego wysiłku, aby móc godnie Go przyjąć, dołączył Pan Jezus pomoc w Spowiedzi Świętej. W niej nasze grzechy są odpuszczone i dana nam jest łaska, aby dzielnie walczyć i wiernie postawić Pana Boga na pierwszym miejscu.
Te dwa białe tygodnie niech nam służą do odnowienia naszej miłości do Eucharystii i do Spowiedzi Świętej. Wyrażamy taką miłość korzystając z tych sakramentów ze starannym przygotowaniem i odpowiednio często.

ks. Horacy