Oktawa Wielkanocna kończy się Niedzielą Bożego Miłosierdzia. Święta Faustyna otrzymała od Pana Jezusa zadanie, żeby to święto powstało. W końcu ustanowił je św. Jan Paweł II, który był wielkim głosicielem Bożego Miłosierdzia i właśnie w wigilię tego święta odszedł do domu Ojca.

Bóg chce nam dać do zrozumienia, że On we wszystkich swoich dziełach wyraża swoje Miłosierdzie i je ćwiczy wśród nas. A dzieło Odkupienia, które wspominamy w Triduum Paschalnym, jest szczytem Bożego Miłosierdzia.
Świadomość, że Bóg jest miłosierny daje nam pewność, że nas doskonale rozumie, współczuje nam i słucha naszych błagań. Pan Jezus wypowiada się jednoznacznie: „wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, zanim jeszcze Go poprosicie” (Mt 6,8), a także „o ileż bardziej Ojciec wasz, który jest w niebie da to, co dobre tym, którzy Go proszą” (Mt 7,10).

Ale Bóg wymaga od nas zaufania. Znany na całym świecie obraz Jezusa Miłosiernego pozwala czytać, każdemu w swoim języku – jak w Pięćdziesiątnicy – "Jezu, ufam Tobie!". To jakby podpowiedź, jak mamy się modlić i do kogo. Ufamy, że nas kocha, że nam pomoże. Ale głębiej - ufamy, że On wie lepiej, jak nam pomagać. Oczywiście, wie lepiej niż my sami. I właśnie z tą ufnością możemy się angażować, robić wszystko, co jest w naszej mocy, powierzyć Mu nasze sprawy i ze spokojem czekać na wynik. Jeśli okazuje się, że Pan Bóg uważał inaczej niż my i niby nasza prośba nie została wysłuchana, możliwe, że będzie nam trudno przyjąć taki przebieg wydarzeń, ale nie będziemy się „obrażać” na Pana Boga, bo właśnie mu ufamy. I prawdopodobnie z czasem zrozumiemy że w tym rozwiązaniu nie po naszej myśli było dużo dobrego, a nawet zdążymy dziękować Bogu za to, co nas spotkało.

Maryja i Józef ufają Bogu, angażują się w spełnianiu Jego Woli, i spokojnie przyjmują dobre i nie tak dobre wydarzenia. To oni, tak jak wielu świętych uczą, co znaczy ufać.

ks. Horacy