Przejście ze starego do nowego roku liturgicznego przypomina nam, że czas upływa i kiedyś się skończy. Mocne obrazy, którymi się posługuje Pan Jezus mogą niepokoić. Pan Bóg, który jest Autorem ludzkiej natury, bardzo dobrze nas zna i rozumie. I właśnie On nas zachęca do wierności i wytrwałości.

Powtarzało się w ostatnim tygodniu za księgą Apokalipsy: „bądź wierny aż do śmierci, a dam ci wieniec życia” (Ap 2,10c). Wierność jest piękną cnotą, która bardzo cieszy innych i daje im pewność, że można na nas liczyć. Z wdzięcznym uznaniem Pan Jezus oznajmia Apostołom: „wyście wytrwali przy mnie w moich przeciwnościach” (Łk 22, 28). Wierność nie daje się pogodzić z egoizmem. Wierny człowiek, jeśli musi dokonać wyboru, woli sam ponieść stratę aniżeli zawieść przez zdradę czy tchórzostwo. Sam Pan Bóg określa siebie jako wierny (por. Pwt 7,9, 1Kor 1,9). A według Niego wierność ma być aż do śmierci. Z Jego pomocą stać nas na to. Nagrodą za wierność będzie wieniec życia. Nie wiemy dokładnie, na czym ten wieniec polega, ale Pan Jezus nagrodę za wierność w drobnych rzeczach wyraża słowami: „wejdź do radości Twego Pana” (Mt 25, 21), czyli chodzi o udział w życiu Bożym i uczestnictwo w Jego szczęściu. Skoro Bóg jest miłością, istotą tego szczęścia i tego życia jest miłość.

Okazujemy się wiernymi, kiedy pokonujemy różne próby, co stanowi dowód naszej miłości do końca. Wobec trudnych wydarzeń, które Pan Jezus zapowiada (por. Łk 21) jeszcze daje nam otuchę: „nabierzcie ducha i podnieście głowy!” (Łk 21, 28). Chodzi o postawę optymistyczną, odważną. Podnieść głowę pozwala celować wysoko! Zaufanie do Boga ma nas do tego prowadzić, żeby z optymizmem patrzeć nawet na trudne, bolesne i smutne wydarzenia, bo właśnie one nam mówią, że nasze zbawienie, czyli sam Bóg, jest bliskie.

Rozpocznijmy ten Adwent, a z nim nowy rok, z Maryją, która wiernie zachowuje Słowo Boże, słucha go i wypełnia je (por. Łk 2,51; 8,21). W Niej widzimy przykład pełnego ducha. Z podniesioną głową żyje dla Boga.

ks. Horacy