W miniony Wielki Piątek kaznodzieja domu Papieskiego nawiązał do plastycznego wydarzenia. James Thornhill, osiemnastowieczny malarz, pracował nad freskami katedry anglikańskiej w Londynie i w pewnym momencie zatrzymał się, aby kontemplować swoje dzieło.

Sam był pod dużym wrażeniem: wpadł w zachwyt. I stojąc wysoko na rusztowaniach, nieświadomie zaczął się cofać, aby lepiej widzieć, nie zauważając, że zbliża się do przepaści. Zareagował jego pomocnik. Uznał, że krzyk nie pomoże, więc zmoczył pędzel w farbie i rzucił w ścianę z freskiem. Oczywiście widząc to malarz był zszokowany, jego dzieło ucierpiało, ale życie zostało uratowane.

Nieraz potrzebujemy takiego wstrząsu, aby zareagować. Inne środki nie byłyby skuteczne. Możemy skojarzyć, że Pan Bóg pozwala na upadek naszych marzeń, na dotkliwe porażki, abyśmy zareagowali, zwłaszcza kiedy jesteśmy zbyt zapatrzenie w siebie i w swoje dzieło, kiedy myślimy, że sami panujemy nad sytuacją. Ewidentnie, to nie Pan Bóg rzucił pędzel z farbą ani nam w tym czasie nie zesłał wirusa. Ale pozwolił na to, dla naszego dobra. Zawsze to będzie trudne do zrozumienia zwłaszcza, kiedy się myśli o kosztach, które ponoszą osoby niewinne, a prawdziwie winni - jak nam się wydaje - są bezkarni.

Myśląc logicznie możemy pragnąć nie potrzebować zbyt dużych wstrząsów, wystarczyłby nam "łagodny powiew" (por. 1Krl 19, 12), aby wrócić na właściwe tory. Do tego nas zachęca nasza tradycja chrześcijańska, kiedy nam mówi o rachunku sumienia, najlepiej codziennym, dążąc do zobaczenia siebie tak jak Bóg nas widzi. Zawsze będzie to dobry sposób zakończenia dnia - ten krótki postój, aby podziękować, przeprosić i coś postanowić robić lepiej na następny dzień. Najświętsza Maryja zachowywała w swoim sercu rzeczy, które się działy razem z przyjściem Chrystusa na świat. Niech Ona pomoże nam, aby zachować tę perspektywę Bożą.