Polecamy artykuł z portalu opusdei.rog.

„Nowe przykazanie”, które powierzył nam Jezus pod koniec swojego życia na ziemi odkrywa nowy wymiar ludzkiej przyjaźni: dotyczy autentycznego apostolstwa.

Duże rzeki zazwyczaj powstają z maleńkiego źródła położonego wysoko w górach. Po drodze czerpią wodę ze strumieni i dopływów, aż w końcu wpadają do morza. W podobny sposób nagła wzajemna sympatia lub wspólne zainteresowanie to źródła, z których rodzi się przyjaźń. Stopniowo ta więź wzrasta i podąża swoją drogą, zbierając po drodze strumienie, które ją odżywiają: czas spędzony razem, rady, które pojawiają się i znikają, rozmowy, wspólny śmiech, zwierzenia... Tak jak rzeki, które na swojej drodze odżywiają, nawadniają pola, napełniają studnie i sprawiają, że drzewa kwitną, tak samo przyjaźń upiększa życie, napełnia je światłem, „pomnaża radości i daje pocieszenie w troskach” [1]. U chrześcijan dodatkowo, jakby to nie wystarczyło, przyjaźń napełnia się „wodą życia”, która jest łaską od Chrystusa (por. J 4,10). Ta siła nadaje prądowi nowego impetu: przekształca ludzkie uczucie w troskliwą miłość. Tym sposobem na końcu swojego biegu rzeka ta wpływa do ogromnego morza Bożej miłości do nas.

[...]

Cały tekst mogą Państwo przeczytać pod linkiem https://opusdei.org/pl-pl/document/nazwalem-was-przyjaciolmi-ii-zeby-rozswietlac-swia/?fbclid=IwAR0gYSzvXZSma-0xPZf1ylJjrstaLvjfrqs1V7lcNsEJN_oeEawpsa9B5o0