"Przyjaźń, jaką chrześcijanin ofiarowuje tym, którzy go otaczają, zawsze skłaniała do podziwu. Z biegiem czasu pojawiają się nowe scenariusze i nowe wyzwania". Polecamy artykuł z portalu opusdei.org.

Trwają ostatnie lata II wieku. Żyjący w Imperium Rzymskim chrześcijanie poddani są okrutnym prześladowaniom. Prawnik o imieniu Tertulian, który właśnie niedawno przyjął chrześcijaństwo, staje w obronie swych braci w wierze, których poznał teraz bliżej. Czyni to pisząc traktat, w którym stara się wyjaśnić gubernatorom prowincji rzymskich, jakie jest prawdziwe życie tych niesprawiedliwie oskarżanych. On sam podziwiał ich jeszcze zanim został chrześcijaninem, szczególnie męczenników; ale teraz, po zebraniu wielu opinii, Tertulian podsumowuje w swoim komentarzu to, co mówi się o tych niewielkich wspólnotach: „Patrzcie jak się wzajemnie kochają”.

Istnieje wiele świadectw na temat owej przyjaźni, w jakiej żyli pierwsi chrześcijanie. Nieco wcześniej, gdy zaczynał się ten sam II wiek, biskup św. Ignacy z Antiochii, udając się do Rzymu, gdzie go czekało męczeństwo, napisał list do młodego biskupa Polikarpa. Pomiędzy licznymi radami, wzywa go, by zbliżył się „z całą łagodnością” do tych, którzy są daleko od kościoła, bo żadnej zasługi nie stanowi to, by kochać tylko „dobrych uczniów”. Istotnie, wiemy, że Chrystus obecny jest w historii za pośrednictwem swego Kościoła, swoich sakramentów, Pisma Świętego, ale także poprzez miłość, z jaką my chrześcijanie traktujemy tych, którzy nas otaczają. Przyjaźń jest jedną z tych „bożych ścieżek na ziemi”, które Bóg otworzył stając się człowiekiem, przyjacielem swoich przyjaciół. To obszar, gdzie miesza się w szczególny sposób ta niezwykła współpraca Bożego zamysłu i naszej z nim współpracy.

Dlatego też, po to, aby Chrystus dotarł do innych poprzez nasze relacje, ważne jest, by wzrastać w cnocie i sztuce przyjaźni; rozwijać zdolność do kochania innych i do kochania z innymi; pozwolić, aby nasze życie było kształtowane przez to pragnienie dzielenia się nim z innymi. Staramy się zatem formować - lub reformować - nasz charakter, aby uczynić nas przyjaznymi i budować mosty. Chcemy, aby nawet nasze gesty, nasz sposób mówienia, pracy czy poruszania się sprzyjały spotkaniu z innymi. Wszystko to, biorąc zawsze pod uwagę nasz własny sposób bycia i nasze osobiste ograniczenia, ponieważ istnieje nieskończona ilość sposobów na bycie dobrym przyjacielem.

[...]

Cały artykuł mogą Państwo przeczytać pod linkiem: https://opusdei.org/pl-pl/document/nazwalem-was-przyjaciolmi-v-patrzcie-jak-dobrymi-p/?fbclid=IwAR0aF5uPrneZf0Exg2gkH-DjVAFbqJJP9seMpx46_BJMMHBPuUejPY5mZRU