W pierwszych dniach miesiąca poznaliśmy nową encyklikę Papieża Franciszka, Fratelli tutti, o braterstwie między wszystkimi ludźmi na całym świecie. Jest to nowa ważna pozycja z zakresu nauki społecznej Kościoła, z którą warto się zapoznać.

Z kolei w niedzielę czytamy o podchwytliwym pytaniu, jakie Jezusowi zadali faryzeusze i zwolennicy Heroda (na marginesie, ciekawa „koalicja”), o tym, czy należy zapłacić podatek cezarowi, czy nie. Odpowiedź Jezusa, „oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga” jest zadziwiająco prosta, logiczna i trafna: jak mówi Ewangelia, „gdy to usłyszeli, zmieszali się, i zostawiwszy Go, odeszli”.

Można zauważyć, że te słowa Chrystusa zawierają subtelną naukę, którą głosił przy innej okazji i która jest wciąż aktualna. Przedstawił ją w przypowieści o dobrym Samarytaninie.

Właśnie w encyklice Papież posługuje się tą przypowieścią, aby mówić o zasięgu braterstwa i solidarności między nami. Jezus chce odpowiedzieć nie tyle na postawione pytanie „kto jest moim bliźnim?”, ale na inne: „kto się okazał bliźnim (tego, który wpadł w ręce zbójców)?”, bo to jest istotne dla nas. Nie wobec kogo mam okazać miłosierdzie, tylko czy ja potrafię okazać je dobrowolnie i wobec wszystkich, bo wszyscy na nie zasługują. Zaprasza nas Pan Jezus do badania własnego zachowania wobec innych.

Wracając do zagadnienia wokół cezara i podatku dla niego, we fragmencie ewangelii nie pojawia się kwestia „kto jest moim cezarem?” albo „jakie obowiązki ma cezar wobec mnie?”. Jakby lekcja już była przerobiona. Prosty lud wie, co się należy cezarowi. Ta wiedza służy Jezusowi, aby nam przypomnieć, że Bogu (tym bardziej) się coś należy. Jego prosimy z wiarą, z ufnością dzieci wobec najlepszego Ojca i dlatego nie mamy roszczeń ani pretensji do Pana Boga: widzimy, jakie to niesłuszne. Historia o podatku dla cezara stawia pytanie, czy Bogu umiemy dać: z prostotą, z ufnością, radośnie i bezinteresownie, co i tak należy do niego: naszą miłość, nasz czas, naszą uwagę, nasze słuchanie Jego Słowa, nasze rozpoznanie Go w drugim człowieku.

Najświętsza Maryja Panna właśnie tak żyła, na pewno wobec władz cywilnych, ale przede wszystkim, dając Bogu wszystko, co do Niego należy.