W klasie siódmej odbył się warsztat na temat asertywności, która nie jest ani agresywnością ani uległością.

Na początku zajęć wspólnie przywołaliśmy przykłady zachowań agresywnych, uległych i asertywnych. Wyjaśniliśmy, na czym dokładnie polega asertywność i czym różni się od pozostałych sposobów reagowania. Zastanawialiśmy się też, jakie myśli, przekonania czy założenia prowokują nas do poszczególnych reakcji.

Następnie chłopcy w dwójkach przypisywali różne myśli do trzech omówionych typów reagowania. W ćwiczeniu pojawiały się takie przykłady jak „Nie mogę dać sobą pomiatać – muszę pokazać, kto tu rządzi!” (myśl prowokująca do zachowania agresywnego), „Spróbuję się z nim dogadać – chciałbym, żebyśmy obaj byli zadowoleni” (myśl prowadząca do zachowania asertywnego), czy „Lepiej się nie będę odzywał, bo jeszcze mnie wyśmieją” (myślenie prowadzące do uległości). 

W drugiej części zajęć uczniowie otrzymali opisy ról i dostali za zadanie odegranie scenek typowych dla ich codziennych rówieśniczych interakcji. W każdej scence pojawiała się sytuacja, w której jeden, dwóch lub trzech kolegów wywierało presję na rówieśniku, który starał się zachować asertywnie i w zgodzie z własnymi przekonaniami. Presja dotyczyła namawiania do pożyczenia pieniędzy mimo że nie oddało się wcześniejszego długu, nakłaniania do zrobienia dowcipu koledze, który jest nieobecny, przekonywania do złamania zakazu rodziców oraz argumentowania za przyjęciem kolegi do drużyny koszykówki. Wszystkim chłopcom udało się przełamać opory i odegrać swoją scenkę. Niektórzy mieli trudności z asertywnością, jednak ostatecznie prawie każdej grupie udało się wypracować takie rozwiązanie, z którego wszyscy byli zadowoleni. Mam nadzieję, że siódmoklasiści trochę lepiej zrozumieli, na czym polega asertywność, która nie jest ani agresją ani uległością i przekonali się, że jest to najbardziej dojrzała i konstruktywna reakcja na presję czy nieporozumienie.